When Value Retail invited me to their La Vallée Village, just outside Paris, three years ago, it wasn't for shopping. In fact, they had organised an exhibition with pictures by the famous photographer Norman Parkinson.I was lucky to interview Elisabeth Smith of the Norman Parkinson Estate. Here is some of his best work. And below is the interview with Elisabeth (in Dutch for now).
LeGrouxSoeursHat, 1962 Copyright Norman Parkinson
Jerry Hall for Vogue, 1975, copyright Norman Parkinson
Young velvets, young prizes, Vogue 1949 Copyright Norman Parkinson
Meer dan zestig jaar lang duurde de carrière van Norman Parkinson. De Brit werd geboren in 1913 en maakte zijn eerste professionele beelden in de jaren dertig. “In 1935 betrok hij zijn eerste studio”, vertelt Elisabeth Smith, van de Norman Parkinson Estate, die de expo mee opzette. “Heel snel fotografeerde hij de celebrities uit die tijd. Hij werkte keihard, maar noemde zichzelf altijd de ‘jobbing’ photographer. We beschikken over meer dan 350.000 negatieven, voor de periode van 1935 tot 1990. Het archief is dus immens.”
Parkinson zou al snel zijn sporen verdienen in de modewereld. Niet alleen bij Vogue, maar ook bij Harper’s Bazaar en Town & Country was hij jarenlang de man van de bijzondere fotoshoots. Hij portretteerde Ava Gardner en Audrey Hepburn maar was ook de eerste om Iman voor de lens te halen. Idemdito voor Carmen dell’Orifice. Smith: “Hij eiste heel veel van zijn modellen. Toen hij naar Sri Lanka ging en het daar maar bleef regenen, wilde hij niet pauzeren tot de foto gemaakt was. Carmen heeft hij ooit heel hoog boven de grond gefotografeerd. Ze ging ermee akkoord, omdat hij het was. En Parkinson zelf wilde dat het beeld perfect oogde. Hij moest en zou elke knoop van het jasje op de foto zien.”
Parkinson was de eerste fotograaf die de modellen mee naar buiten nam. Dat was nieuw voor die tijd. Hij was ook de man van de grote budgetten, lang voor Annie Leibowitch die nog zou laten escaleren. “Hij hield van reizen”, vertelt Smith. “En dus reisde hij in stijl. Altijd in eerste klasse. En altijd met een onkostenvergoeding om u tegen te zeggen. Niemand ging er tegen in, omdat ze wisten dat hij met de beste beelden zou terugkeren. In 1951 trok hij voor Vogue naar Zuid-Afrika. Zijn iconische beelden van New York dateren van 1949. Maar hij reisde ook naar Sri Lanka, India, Egypte, Kenia en Zuid-Afrika, lang voor dat als toerist gangbaar was.”
Toch bleef Parkinson niet bij Vogue. Toen Condé Nast (de man zelf – nu heet het bedrijf achter Vogue ook zo, red) in 1960 alle negatieven van zijn werk opeiste, kwam het tot een openlijke clash.
“Hij werd opgepikt door Queen Magazine”, zegt Smith. “Maar ook Vanity Fair aasde op hem.”
Parkinson kende veel modeontwerpers persoonlijk. Namen die nu nog weinig zeggen, zoals Hardy Amies (die altijd Queen Elisabeth kleedde tot aan zijn dood, red), Charles James en Hartnell… “Hij was bevriend met hen en er was wederzijds respect. Voor Parkinson was het altijd belangrijk dat je de kleren goed zag op de foto. Dat vonden de ontwerpers uiteraard mooi meegenomen.”
Toen fotograaf Cecil Beaton stierf, werd Parkinson de officiële fotograaf van de Queen Mother. “De officiële portretten op haar 80ste, 85ste en 90ste verjaardag zijn van zijn hand. Hij was een enorme royalist. Het Britse hof was heel erg belangrijk in zijn leven. Ook al werden die portretten niet altijd even goed ontvangen (lacht).” Parkinson hield van wie voor zijn lens aantrad: hij probeerde de vrouwen, of ze nu mannequin waren of niet, geraffineerd maar tegelijk op hun gemak in beeld te brengen. Ze lachten luidop of ze keken de andere kant op. Ze stonden vrij in het leven. “Heel even gaf Parkinson de brui aan zijn fotografie. In 1963 vertrok hij naar Tobago. Een moeilijk moment? Ik weet alleen dat zijn break niet lang duurde. Voor hij het besefte was hij weer full-time bezig.”
Parkinson heeft zijn succes ten volle meegemaakt - hij genoot ook zichtbaar van de aandacht. Hij kreeg een CBE (commandeur in de Orde van het Britse Rijk) uit handen van de Queen maar was al gestorven toen hij een grote retrospectieve kreeg in de National Portrait Gallery in Londen (in 2004). “Hij toonde zijn werk pas vanaf de jaren 1980 in een galerie. Hij verwachtte niet echt dat die foto’s zouden verkopen. “It’s only an old print on the wall”, zei hij er zelf over. Omdat hij ook commercieel werk deed (voor catalogi als Jaeger en Aquascutum, red) zag hij niet meteen die context van kunst in.”